Ruta Fiordos de la Patagonia

Om vanuit Puerto Montt richting het Zuiden te gaan, kan je een vliegtuig pakken óf de boot. Wij bedachten dat de boot wel leuk zou zijn. Een mooie “cruise” via de fjorden van Chili om zo het echte Patagonië in te gaan. Met duiken worden we echter al regelmatig zeeziek (ik nog sneller dan Menno) en als we de Maas oversteken met de veerpont in plaats van via een brug, nemen we bij wijze van spreken al medicatie tegen reisziekte. Goed plan mannen… Vier dagen op zee!

Vertraging

Het vertrek van de boot was oorspronkelijk gepland op zaterdag 26 november, maar is uiteindelijk pas vertrokken op dinsdag 29 november. Wel zijn we op maandag de 28^e al aan boord gegaan. De eerste nacht hebben we dus in de haven geslapen.

Om de kosten van deze vierdaagse trip (drie nachten) enigszins te beperken, hebben we er voor gekozen om een hut zonder raam te nemen, die we delen met andere reizigers. Toen we aan boord kwamen, werden we verrast met een privé hut en ook nog eens één met raam.

Ondanks dat het geen cruiseschip is, maar meer een ferry, zijn er diverse voorzieningen aan boord. Ook wordt er voor entertainment gezorgd. Als je wil, kan je bijvoorbeeld muziekinstrumenten spelen, sporten of presentaties bijwonen over hetgeen we onderweg te zien krijgen (of met een beetje geluk kunnen zien).

De eerste dag – Een bezoek aan de brug

Op de eerste vaardag hebben we weinig bijzonders te melden. We vertrekken twee uur eerder uit de haven dan gepland, maar toch nog na 15:00 uur in de middag. Kort na vertrek kunnen we wel een bezoek brengen aan de brug en krijgen we uitleg over onder andere hoe het schip werkt, welke instrumenten ze gebruiken (het schip vaart voornamelijk op automatische piloot), dat er nog altijd papieren kaarten aanwezig zijn (en worden gebruikt), de diensten die de schippers draaien en de communicatiemiddelen. Leuk om een keer te zien, sowieso het uitzicht vanaf de brug!

De zee is overigens nog redelijk rustig. We varen de gehele dag tussen het vaste land van Chili en het eiland Chiloé, daar waar we eerder met de auto waren. Het eiland Chiloé is als het ware een golfbreker voor de Grote Oceaan, waardoor de vaart vandaag nog lekker kalm is.

De tweede dag – Heftige zee!

Op deze dag komen we door de Golfo Corcovado. In dit gebied is er geen eiland meer die onze vaarroute beschermt voor de golven die van de Grote Oceaan komen. De opening tussen het eiland Chiloé én de zuidelijkere eilanden, wordt ook wel als “restaurantdeur” voor walvissen gezien. Mogelijk dat we walvissen, orka’s en dolfijnen gaan spotten!

Maar waarom een restaurantdeur? De Golfo Corcovado zit vol met voedsel voor de walvissen. De reden hiervan zijn de naastgelegen bergen. Dit klinkt vreemd, maar we krijgen uitgelegd dat de harde wind die van de Grote Oceaan komt, veel regen het oostelijk van de Golfo Corcovado gelegen Andes-gebergte in drijft. De neerslag in de bergen zorgt er voor dat er veel riviertjes ontstaan, die uiteindelijk uitmonden in de Golfo Corcovado. Deze riviertjes zorgen ervoor dat er een soort van zoutextracten (silicaten) de zee in drijven, waardoor met het blote oog niet waarneembare micro-organismen ontstaan (een soort van algen), wat uiteindelijk voeding is voor de walvissen. Worden we deze “cruise” nog getrakteerd op een biologie- en aardrijkskundeles in één!

Als je op Google Maps kijkt, zie je ook dat het Chileense Patagonië heel groen is, terwijl het Argentijnse Patagonië helemaal dor lijkt. Tijdens de uitleg leren we dat dit ook hiermee te maken heeft. De harde wind die vanuit het westen komt, zorg ervoor dat veel buien tegen het Andes-gebergte komen en hier zorgen voor veel neerslag. Deze bereiken dus nooit het Argentijnse Patagonië, waardoor het daar heel droog en dor is.

Verder worden we op voorhand gewaarschuwd dat de kans groot is dat we zeeziek worden. Net voor het avondeten, verlaten we “de kanalen” en varen we de Grote Oceaan op. Hier is de zee een stuk ruiger.

En? Zeeziek geworden? En walvissen, orka’s en dolfijnen gespot? Walvissen alleen op afstand gezien door opspuitend water. Helaas geen orka’s en dolfijnen gezien. Wel veel zeehondjes en -leeuwen die in het water aan het spelen waren. Deze hebben we alleen niet (goed) vast kunnen leggen op foto.

Voor wat betreft het zeeziek worden, hebben we op voorhand pillen gekregen en ingenomen, wat voldoende heeft geholpen. Het gedeelte op open zee, vanaf het avondeten, ging er wel heftig aan toe. In de nacht zijn we meerdere keren wakker geworden, omdat de boot flink tekeer ging. Waar we vooral wakker van werden, waren de gordijnen die continu van links naar rechts door de rails schoven, onze backpacks die door de kamer schoven en de harde klappen van het water, waardoor het soms leek of je los kwam van het bed.

De derde dag – Dááááár wordt op de deur geklopt…

Er is er één jarig hoera, hoera… Dat kan je wel zien, dat is Menno! Gefeliciteerd schatje! Ik had geregeld dat er bij het wakker worden een taart gebracht zou worden in onze hut. Exact op het afgesproken tijdstip om 7:45 uur stond een delegatie van de bemanning voor onze deur met de taart. De dag begon dus niet met ontbijt, maar met taart op bed! Hoe bijzonder is het om je verjaardag midden op zee te mogen vieren. Zonder internet, zonder telefoon… Helemaal niets! Een beetje jammer dat helemaal niemand vanuit huis hem kan feliciteren, maar anderzijds heeft Menno enorm uitgekeken naar Patagonië en nu krijgt hij als verjaardagscadeau fantastische uitzichten vanaf de boot op de fjorden van Chili! Als de boot geen vertraging had gehad, waren we alweer aan land geweest met zijn verjaardag. Het heeft waarschijnlijk zo moeten zijn…

Wat zien we nog meer deze dag? Onder andere een boot die ergens midden op zee lijkt te drijven. Maar om dit verhaal wat beeldender te maken, eerst nog een lesje aardrijkskunde. Als je inzoomt op de landkaart van Chili, zie je dat Chili in het Zuiden bestaat uit allemaal kleine eilandjes. Chili is een heel langgerekt en smal land en toont van noord naar zuid over de gehele breedte eigenlijk dezelfde doorsnede. In het westen van het land begint het land vlak, daar waar de Grote Oceaan aan land komt. Daarna komt er een kleine bergketen, de 'Cordillera de la Costa'. Deze wordt vervolgd door een strook vlak (laag)land, de 'Depresión Intermedia'. Het land eindigt in het oosten tegen de grens met Bolivia en Argentinië met het Andes-gebergte.

Wat heeft dat te maken met de vele eilandjes in het zuiden? Als je het land van noord naar zuid bekijkt, zie je dat de gehele doorsnede van noord naar zuid langzaam in zee “zakt”. De laagvlakte komt daarbij uiteraard als eerste onder water te staan, gevolgd door de toppen van beide bergketens. Hoe verder de gehele doorsnede de zee in zakt, hoe meer er ook van de bergen onder water komt te staan. Hierdoor komt er tussen de bergtoppen ook water. De eilandjes zijn dus eigenlijk niets anders dan de bergtoppen die nog boven het wateroppervlakte uitkomen.

Hiermee kan je ook snel beeldend maken wat het verschil is tussen een kanaal en een fjord. Een kanaal is een bevaarbaar water tussen twee stukken land in. Het verschil met een fjord is dat een fjord slechts vanaf één zijde te bereiken is. Oftewel; een fjord is doodlopend.

En wat is nu het verhaal van de boot die ergens midden op zee lijkt te drijven? In 1898 heeft een boot met de naam Cotopaxi zich vast gevaren op één van de bergtoppen die onder water ligt. De zee is op de top van deze berg slechts 10 meter diep. De boot is daarna gezonken. Jaren later in 1968 is er opnieuw een boot vast gevaren. Het verhaal hierachter is dat deze boot de lading van de gezonken boot wilde veroveren. Wat ze echter niet verwacht hadden, was dat ze zich zouden vast varen op de gezonken boot. Deze boot (de Capitañ Leonidas) liep dus wel vast, maar zonk niet. Maar 100% zeker is men niet van deze theorie.

Verderop zijn we door de 'Angostura Inglesa' gevaren. Op dit stuk is de vaargeul vrij smal en kronkelt tussen allerlei kleine eilandjes door. De boot maakt op dit stuk veel bochten. Prachtige beelden, ook al is het weer deze dag slecht. Veel regen en mist, waardoor we de bergtoppen niet altijd konden zien. Op één van de kleine eilandjes staat een beeld met de naam Stella Maris en deze beschermt de zeilers.

Even later passeren we Puerto Eden. Dit is het eerste stukje bewoonde wereld wat we weer zien na ons vertrek uit Puerto Montt. In deze plaats zijn er geen wegen; het plaatsje is enkel per boot bereikbaar. Hier stappen wat mensen op de boot. Wij gaan overigens niet aan land, maar de boot laat zijn laadklep zakken en kleine bootjes brengen de mensen en goederen die mee moeten naar Puerto Natales naar onze boot. Inmiddels zijn we hemelsbreed al zo’n 860 kilometer van Puerto Montt verwijderd en hebben we zo’n 1.030 kilometer gevaren. In totaal mogen we nu nog zo’n 500 kilometer verder varen voor we aankomen op onze eindbestemming Puerto Natales (hemelsbreed zo’n 320 kilometer).

De laatste spot van deze dag is 'Paso del Abismo'. Ook hier weer een smalle vaargeul, maar hier zijn de eilanden al wat grover en ruiger van structuur. In deze smalle vaargeul worden we getrakteerd op de ene na de andere waterval. Patagonië begint hier steeds meer vorm te krijgen. Tot dusver is dit toch wel het mooiste stuk van de boottocht… Wat een prachtige uitzichten en hoe bijzonder om hier met een boot tussendoor te varen!

De laatste dag – Nog een extra dagje of niet?

We passeren 'Angostura White'. Dit is de smalste doorgang op de gehele route. Zowel links als rechts van de boot blijft er weinig ruimte over en het lijkt alsof je zo vanaf de boot op het eiland kan springen.

Onderweg zouden we ook nog de hangende gletsjers kunnen zien. Helaas is het tijdens onze tocht zeer bewolkt, waardoor we helaas geen zicht hebben op de bergtoppen (en de hangende gletsjers op deze toppen). Her en der kunnen we wel wat gletsjers zien, maar niet de grote en imposante.

De gehele reis hebben we zuidwaarts gevaren, met af en toe een bochtje richting het oosten of westen. Het laatste stukje moeten we echter terug richting het noorden om richting de haven van eindbestemming Puerto Natales te varen. Het punt waar we “keren” is bijzonder. Bij dit punt begint namelijk het langgerekte Andes-gebergte. Deze stijgt hier als het ware boven het wateroppervlakte uit.

Vervolgens arriveren we rond 15:30 uur in Puerto Natales. Al vrij snel krijgen we bericht dat alle passagiers zich moeten melden in het restaurant. Dat kan weinig goeds betekenen! We krijgen te horen dat we door de harde wind niet kunnen aanmeren en dat we waarschijnlijk nog een nachtje op zee blijven. Hier waren we op voorhand al voor gewaarschuwd, in Puerto Natales schijnt het altijd te waaien en vaak niet te zuinig. Rond 22:00 uur blijkt de wind te gaan liggen en kunnen we gelukkig alsnog aanmeren. Voor ons maakt het niet zoveel uit, maar veel mensen aan boord moeten de ochtend erop al door.

Kort samengevat…

… hebben we enorm genoten van deze tocht! Vier dagen op zee, zowel kalme als ruige zee, prachtige uitzichten, alle weersomstandigheden, het gevoel hebben naar het einde van de wereld te gaan, geen bereik hebben… Werkelijk fantastisch!