Ilha Grande

Vanuit Paraty hebben we de bus gepakt naar Angra dos Reis, om vervolgens daar de boot te pakken naar Ilha Grande. Dit keer geen (luxe) touringcar, maar gewoon een soort van stadsbus. Het nadeel van stadsbussen; er gaan meer mensen in dan dat er zitplaatsen zijn. De bus zat op een gegeven moment vol en vervolgens stapt er een oude man in. Uiteraard sta ik op, om de oude man een zitplaats te bieden. Een paar haltes later stapt er een jonge meid van pakweg 18 tot 20 jaar in de bus. Weer een aantal haltes later stapt de oude man uit en de jonge meid bemachtigt de leeggekomen stoel alsof haar leven ervan afhangt. Ik doe nog een poging om aan te geven dat ik eigenlijk daar zat en plaats had gemaakt voor de oude man, maar daar had onze huppelk*t geen boodschap aan. Enigszins geïrriteerd (maar vooral verbaasd) blijf ik staan. Ik wens je al het geluk van de wereld toe meisje… Je zult het ook nodig hebben! Van karma moet je het in ieder geval niet hebben…

Ilha Grande…

… zorgt er bij aankomst direct voor dat mijn irritatie plaatsmaakt voor echt een kei dikke vette glimlach! Nadat je een half uurtje op de boot hebt gezeten en de pier op loopt, denk je direct; hier wil ik langer blijven! Wat een heerlijke sfeer hangt er hier! Het dorp van het eiland ligt slechts op zo’n 12 kilometer hemelsbreed van het vaste land. Vanaf het strand zie je het vaste land ook voor je liggen. Het eiland is autoloos en de straten zijn zo ongeveer allemaal onverhard en gemaakt van zand. Als je wil, kan je de hele dag op blote voeten lopen. Onze kamer heeft zeezicht en het balkon is ongeveer even groot als de kamer, compleet met hangmat en relaxfauteuil. We geven dan ook maar direct aan dat we in plaats van drie nachten graag vijf nachten willen blijven, maar helaas… Er is al een andere boeking! Dat wordt dus een keer verkassen.

De eerste avond begint het te regenen. Dit zijn we inmiddels gewend, want in Paraty regende het ook iedere avond. Beetje jammer dat je niet de hele avond met je voetjes in het zand op het strand kunt hangen, maar anderzijds zorgt deze regelmatige regenval er ook voor dat de gehele omgeving prachtig groen is. Zo ook weer dit eiland!

Praia Lopes Mendes

De tweede dag gaan we naar 'Praia Lopes Mendes'; een prachtig wit strand met kraakhelder water aan de zuidzijde van het eiland. De golven zijn net wat ruiger, aangezien het eiland het eerste stuk land is waar de Atlantische Oceaan aan wal komt. Heerlijke golfslag dus! Het zand kraakt onder je voeten, zoals verse sneeuw onder je (ski)schoenen kan kraken. Je kan dit strand bereiken door een taxiboot te nemen, maar je kan er ook voor kiezen om er naar toe te wandelen. Wij kiezen voor het laatste! Een kleine acht kilometer dwars door een prachtige jungle, waar je onderweg nog 'Praia Palmas' en 'Pouso Beach' passeert. Beide stranden zijn ook oogverblindend mooi en kunnen zo in een reisgids, maar Praia Lopes Mendes wint het toch wel. Vooral ook omdat er op dit strand geen eettentjes en hotels zijn. Aangezien we lekker loom zijn van een middagje op het strand, lopen we terug naar Pouso Beach en vanaf daar pakken we toch maar een taxiboot.

Aan het einde van de middag strijken we neer bij een barretje recht voor ons hotel op het strand. We leren Alexandro kennen, een tamelijk stevige Braziliaan uit Rio de Janeiro die hier zijn vakantie viert met zijn gezin en nog wat familie. Hij heeft wel zin in een babbeltje met twee Nederlanders. Alexandro had er echter al genoeg op en ook in de tijd dat wij met hem kletsen, tikt hij z’n alcoholische versnaperingen sneller weg dan dat ik een glas water leeg kan drinken. Tot steeds groter wordende irritatie van zijn lieftallige echtgenoot, waar hij sowieso al een fittie mee heeft, aangezien hij zijn 15 jarige zoon een duikcursus wil geven. Moeder de vrouw is het hier niet mee eens en ondanks dat wij het opnemen voor de 15 jarige zoon en Alexandro én aangeven hoe gaaf en ongevaarlijk duiken is, blijft ze bij haar standpunt. Of het daadwerkelijk het duiken is óf het drinkgedrag van haar man… Dat laten we maar even in het midden. Daarnaast zat ook Wilson nog aan tafel, een gozer uit de buurt van Salvador die op het eiland werkzaam is voor een duikschool. Wilson vindt alles om hem heen en wat er om hem heen gebeurd maar wat interessant, misschien ook mede omdat hij lekker op kosten van Alexandro zit te pimpelen.

Daarnaast hebben we het met Alexandro en Wilson ook over Brazilië, bijvoorbeeld over de politiek en het klimaat. Volgens Alexandro kent Brazilië twee seizoenen; zomer en hel. Hel is de periode van november tot en met februari en hij omschrijft het als hel, aangezien het volgens hem dan veel te heet is. Nou Alexandro… Als dit de hel is, ga ik de rest van mijn leven een slecht mens zijn. Laat mij maar lekker naar de hel gaan als het zover is! Voor wat betreft de politiek is hij de zoveelste Braziliaan die aangeeft dat Lula de meest corrupte president is die Brazilië kan hebben. Ook horen we weer dat Bolsonaro lang niet zo slecht is als in de (Europese) media wordt gesteld. Hij wordt gezien als de president die bij ieder besluit alle belangen afweegt. Door covid bijvoorbeeld zijn heel veel mensen dakloos geworden. Alle Brazilianen die we er tot nu over gesproken hebben, zijn ervan overtuigd dat als Brazilië strengere maatregelen had gehad, de gevolgen economisch en humanitair gezien helemaal niet te overzien waren geweest. Enige nadeel van Bolsonaro vindt men alleen dat alles wat uit die gast zijn strot komt, er ontzettend rot, lomp en ongevoelig uitkomt.

We zitten er inmiddels lekker in en besluiten nog even naar een partyhostel te gaan, waar een feestje gaande is. Man man man… Wat hebben wij vergeleken met die latino’s toch in beton gegoten heupen. Waar de gemiddelde Braziliaan op moet letten dat niet iedereen van de dansvloer wordt gemaaid bij het schudden van de billen, is er bij ons werkelijk geen enkele soepele beweging in te krijgen. Wel ook hier weer heerlijk om te zien wat voor een prettige mensen Brazilianen zijn!

Duiken

De derde dag doen we niet veel vanwege de kater. De vierde dag gaan we lekker duiken. Het eiland kent diverse duikspots en wij gaan duiken bij 'Ponta Grossa' en 'Ponta do Bananal'. Dit keer geen hamerhaaien of enorme manta ray´s, maar de onderwaterwereld blijft toch altijd prachtig en rustgevend. Als je hier in de zee gaat zwemmen, is de watertemperatuur heerlijk. Toch krijgen we een lange wetsuit aan en al snel merken we waarom. Ondanks dat we niet heel diep gaan, zijn de temperatuurverschillen van het water op een paar meter diepte enorm. We waren al gewaarschuwd voor een paar hele koude stromen en die hebben we ook opgemerkt.

Nog iets leuks gezien? Sowieso een heel mooi zeepaardje. Helaas staat deze niet heel scherp op de foto, maar het was een mooi ding om te zien. Verder ook een gestreepte poon gespot. Dit is een vis die een soort van vleugels uit kan spreiden en aan het uiteinde van deze vleugels prachtig helderblauwe kleuren heeft. In tegenstelling tot het zeepaardje, poseerde deze wel even mooi voor de camera. Aan bijzondere dingen verder nog een drumvisje en een enorme paarse krab gespot, maar vooral veel en enorme zeesterren.

Wat verder leuk was, is dat we de gehele dag vergezeld zijn door Scotch. Scotch is de hond van de divemaster en deze vrolijke vriend gaat altijd mee met de boot. Naast dat hij ook aandachtig meeluistert met de briefing, is het ook super geinig dat je bij het bereiken van het wateroppervlakte enthousiast verwelkomd wordt door de vrolijk kwispelende Scotch op het achterdek van de boot…

When my baby…

When my baby smiles at me I go to Rio… De Janeiro! We gaan terug met de boot naar het vaste land en pakken daar de bus naar Rio de Janeiro. Daarmee is het einde van onze reis dan toch echt in zicht! Nog één busrit en nog één accommodatie om te slapen, maar hopelijk nog wel een aantal heerlijke avonturen in de stad Rio om onze enorm gave reis “met vuurwerk” af te sluiten.