Tupiza en Salar de Uyuni

We reizen door naar Tupiza. Vanuit Tupiza gaan we de zoutvlaktes verkennen. Een vijfdaagse toer, waarbij we op dag vijf afgezet worden in Chili. De weg van Tarija naar Tupiza is prachtig! Ik moet eerlijk bekennen dat ik wel regelmatig in slaap ben gevallen, maar wat ik er van gezien heb… Echt schitterend! De weg is wel grotendeels onverhard, wat de nodige hobbels oplevert. Dit verklaart ook waarom we weer een bus hebben die hoog op z´n wielen staat.

Verder val ik maar direct met de deur in huis; dit is misschien wel het saaiste verslag om te lezen tot dusver. Als ik het zelf teruglees, vind ik het namelijk best taai! Daarbij is het ook best lang. Best bijzonder, want de toer van Tupiza naar Salar de Uyuni hebben we zeker ervaren als hoogtepunt in onze gehele reis. Ik wil uit het verslag niets knippen, om alles in de toekomst nog eens terug te kunnen lezen. Dus bij deze… Succes! Enige tip die ik kan meegeven; misschien loont het om eerst de foto’s te bekijken, zodat het verslag iets meer tot de verbeelding spreekt.

Tupiza

Tupiza zelf is niet heel spannend. De stad is klein en op culinair vlak heeft het vrijwel niets te bieden. Een fatsoenlijk kopje koffie is zelfs nog lastig. We hebben in Tupiza zelf een tocht gemaakt in een prachtig gebied net buiten de stad. Deze kan per paard, maar ook te voet afgelegd worden. Wij hebben er voor gekozen om te voet te gaan. We bezoeken Puerta del Diablo, Valle de los Machos en El Cañon del Inca. Alle drie prachtige roodgekleurde “rotsformaties” (het is geen gesteente, maar het bestaat uit klei en zand), maar meer valt er ook niet over te zeggen. Wel over ons gezelschap; redelijk aan het begin is er een hondje aangesloten die de volledige hike heeft meegelopen, totaal ergens rond de twaalf kilometer.

De eerste dag van de toer

We vertrekken met 4WD vanuit Tupiza en stoppen al snel op de eerst stop. In Sillar spotten we prachtige roodbruine rotsformaties die uit de grond omhoog geduwd lijken te zijn, die vergelijkbaar zijn met de rotsformaties die we in Tupiza hebben gezien. De gehele weg worden we getrakteerd op adembenemende uitzichten, die op de foto helaas (wederom) niet overkomen. Ook zien we veel lama’s, vicuna’s en struisvogels.

Een stukje verder verkennen we soortgelijk gevormde rotsformaties, maar dan in een grijsbruine kleur. Deze rotsformaties heten Ciudad Encanto. Bij deze rotsformaties heb je op sommige plaatsen ook de mogelijkheid er tussendoor te wandelen.

Een derde stop is een verlaten dorp (ruïne), waar net als op diverse andere plaatsen, op het kerkhof de doden worden geëerd. Dit hebben we inmiddels op een aantal plaatsen meer gezien. Er worden offers en versieringen bij de graven gebracht en er wordt gezongen. Dit alles in het kader van “de dag van de doden”, die op 2 november wordt gevierd.

De tweede dag van de toer

Ook op dag twee worden we weer de gehele route getrakteerd op adembenemende uitzichten, het lijkt werkelijk niet op te houden. Ik ben blij dat ik de prachtige natuur goed in me op kan nemen, want hoe goed we ook ons best doen, de foto’s komen nog niet misschien in de buurt van de werkelijkheid.

Deze dag is de dag van de flamingo’s, meren en geisers. We hebben al wel eens verdwaalde flamingo's in het wild gezien op Curaçao en op de Galapagos Eilanden, maar dat waren er slechts een paar bij elkaar. Zelf heb ik ook nog ooit een flinke hoeveelheid flamingo’s gezien in de Ngorongoro Krater in Tanzania, maar dat was van verre. Hier hebben we zowel véél flamingo’s gezien, als zéér dichtbij. Prachtige beesten om te zien en als je dichtbij staat, hoor je ook nog eens goed wat voor een mooie geluiden ze maken. Het lijkt of ze met z’n allen staan te beppen samen.

Voor wat betreft de meren, springen Laguna Verde (het groene meer) en Laguna Colorada (het rode meer) eruit. Het groene meer dankt zijn kleur aan de giftige stof arsenicum. Zwemmen is dus niet aan te raden, maar prachtige plaatjes geeft het wel! Het rode meer dankt zijn kleur aan de algen die er zitten en om die reden zitten ook hier veel flamingo’s. Het wit wat we tegenkomen, blijkt nog geen zout te zijn. Dit blijkt borax te zijn. Hiervan wordt keramiek gemaakt.

Tussendoor hebben we net voor de lunch nog even mogen genieten van de heerlijke thermaalbaden en net na de lunch van de geisers Sol de Mañana. Deze geisers hebben wat andere kenmerken dan de geisers die we eerder gespot hebben, aangezien het een soort kolkend en pruttelend modderbad lijkt. De geur van zwavel is ook minder heftig aanwezig.

De derde dag van de toer

We starten de dag met een uitzicht over Laguna Colorado. De omliggende bergen weerspiegelen prachtig met het ochtendlicht in het water. We zetten de trip voort naar Arbol de Piedra. Dit zijn prachtige rotsformaties midden in de woestijn, die door de wind zijn uitgesleten. Zo zijn er zeer duidelijk een arend en een boom (een boom is in het Spaans ‘Arbol’) te zien. Aansluitend doorkruisen we de woestijn Siloli en daarna de meren Honda, Charcota, Hedionda en Cañapa. Wederom bizar veel flamingo´s gespot. Voordat we de eerste zoutvlakte opgaan, komen we nog langs een actieve vulkaan. In de omgeving is prachtig gevormd vulkanisch gesteente zichtbaar.

De eerste zoutvlakte die we opgaan, is Salar Chiguana. Deze zoutvlakte bevat maar 3% zout en heeft daarmee een grauwe uitstraling. In de avond komen we voor het eerst op de “eindbestemming”; Salar de Uyuni. We gaan deze zoutvlakte direct op om een prachtige zonsondergang te zien. In de avond slapen we in een zouthotel. De wanden, de vloeren en het meubilair zijn gemaakt van zout (of in ieder geval afgewerkt met zout). Zeer leuk om te zien! Na het avondeten, werden we nog getrakteerd op traditionele muziek door kinderen uit het dorp, onder begeleiding van één volwassene. Vooral de jongste telg stal de show… Enorm schattig!

De vierde dag van de toer

Deze dag staat met name in het teken van Salar de Uyuni. We mogen om 4:00 uur opstaan om op Isla Incahuasi de zonsopgang te mogen zien. Isla Incahuasi is een heuvel midden in de zoutvlakte, die vol staat met cactussen. Vanaf deze heuvel komt de zon prachtig op over de zoutvlakte.

Wat informatie over de zoutvlakte; de zoutvlakte is meer dan 12.000 vierkante kilometer groot, het is de grootste zoutvlakte ter wereld, de zoutlaag is op sommige plaatsen wel 120 meter dik en daar waar zout wordt gewonnen, “groeit” dit binnen een maand weer aan. In de maanden januari, februari en maart staat er een laag water tot wel 10 centimeter op de zoutvlakte, waardoor de gehele zoutvlakte wel een spiegel lijkt.

In tegenstelling tot Salar Chiguana, is Salar de Uyuni wel prachtig wit! Aan het begin en aan het einde van de dag zie je hoeveel jeeps de zoutvlakte opgaan, maar tijdens de tocht die je maakt, kom je er geen enkele tegen.

Na de zonsopgang ontbijten we in de kou op de zoutvlakte en daarna doen we een poging om de eindeloze zoutvlakte te gebruiken om optische illusies vast te leggen op foto. Een greep uit de collectie; ik eet Menno op, kots ‘m weer uit, we staan op de vlechten van onze kok, Menno tovert mij uit een pet (in plaats van uit de hoge hoed), we vechten met een dinosaurus en Menno schiet mij weg met een lepel.

De zoutvlakte lijkt eindeloos, maar uiteindelijk bereiken we toch “de andere kant”. We stoppen in Uyuni en bezoeken daar nog het Cementerio de Trenes; een “kerkhof” van treinen uit de 19^e eeuw, die dienst hebben gedaan tot 1980. Ze werden gebruikt om de vele mineralen die de Boliviaanse grond rijk is, te transporteren naar Chili.

De vijfde dag van de toer

Deze dag is niet heel spannend. We hebben alle hoogtepunten van het gebied gezien. Deze vijfde en laatste dag staat dan eigenlijk ook enkel in het teken van de grensovergang naar Chili. Enige spannende hieraan was dat onze chauffeur bijna stikte in een cocablad die achter in zijn strot geschoten was.

De totale toer was prachtig. De landschappen leken eindeloos en de gehele omgeving moet je met eigen ogen gezien hebben, om ook maar een idee te krijgen van de omvang en schoonheid. Eén van de meest mooie plekjes op aarde die ik heb mogen zien!

Het volgende verslag…

… komt dan ook uit Chili! Met het bezoek aan Salar de Uyuni, zit ons avontuur in Bolivia er op. Dit betekent dat we ons vierde land hebben afgerond en dat we van het armste naar het rijkste land van dit continent gaan. We zijn erg benieuwd naar Chili, maar tegelijkertijd vind ik het ook “raar” dat we Bolivia gaan verlaten. Ik heb Bolivia(nen) echt in mijn hart gesloten; het is een heerlijk land, met fijne mensen en prachtige natuur én ik heb er werkelijk fantastische avonturen beleefd. Vijf fantastische weken tijdens onze reis en een periode die ik nooit zal vergeten!