San Pedro de Atacama

De grens van Bolivia met Chili hebben we ook per land gekruist. Deze was eigenlijk nog mooier dan de grens van Peru met Bolivia, aangezien hier de grenspost midden in de woestijn ligt. We zijn met de Jeep gedropt en in Chili overgestapt in een busje.

Toch een beetje anders

Ons vallen in Chili direct een aantal dingen op:

• - In vergelijking met de Bolivianen, zijn de Chilenen volgens ons een stuk gereserveerder. Door de gemiddelde Boliviaan werd je zo’n beetje met open armen ontvangen, in ieder geval altijd hartelijk. We hebben het idee dat de Chilenen wat norser zijn, al hadden we in ons eerste hotel en in paar restaurantjes wel supervriendelijke lui.
• - De prijzen liggen wat anders… Dat wordt even wennen! Nu was Bolivia wel erg goedkoop, maar hier in Chili ben je voor een maaltijd al snel bijna twee keer zoveel kwijt dan in Bolivia. Wijn daarentegen is wel goedkoop (ook niet verkeerd)! [e-1f60b]
• - Coca(bladeren) zijn in tegenstelling tot Peru en Bolivia in Chili verboden. Nu hebben wij deze totaal niet gebruikt (veel toeristen gebruiken deze net als de locals tegen hoogteziekte, waar wij gelukkig totaal geen last van hadden), maar toeristen worden gewaarschuwd dat ze absoluut geen coca(bladeren) mee over de grens mogen nemen. De grap is echter dat we binnen een paar uur al de eerste cocabladeren kauwende mensen tegenkwamen.
• - In het noorden van Chili lijkt de natuur erg veel op hetgeen we al in Peru en Bolivia hebben gezien en dus hebben we besloten om direct een flink stuk af te dalen.

Maar eerst nog…

… onze ervaringen in San Pedro de Atacama. Een klein stadje midden in de Atacamawoestijn (schijnbaar de droogste plek op aarde), wat met name leeft van het toerisme. Het stikt er werkelijk van de toeristen. De straten in het centrum zijn nog grotendeels onverhard en het totale plaatje (pandjes en straatjes) lijkt op een westerntafereel. Je verwacht ieder moment dat Lucky Luke met Jolly Jumper en Rataplan óf de Daltons om de hoek komen. Verder trekt het plaatsje veel hippies. Het is een nogal kleurrijk geheel qua verschijningsvormen van de mens en er hangt een prettig sfeertje!

We wilden een auto huren om de omgeving te verkennen, aangezien de tours die aangeboden worden nogal aan de prijs zijn. Echter is er geen auto te krijgen. We hebben dan ook besloten om toch maar een tour te boeken. Door de touroperators werden gelukkig een aantal tours afgeraden (eerlijk!), aangezien we veel vergelijkbaars in Salar de Uyuni en omgeving hadden gezien.

Valle de la Luna

De tour die we boeken, heet “Valle de la Luna”. Twee onderdelen vinden we top, de andere twee onderdelen helaas niet. De toppers waren de twee uitzichtpunten waar je prachtige vergezichten had over het maanlandschap met de zandduinen (een keer een ander soort woestijn) én de zonsondergang bij Cordillera de la Sal. Bij dit laatste was ook een snack inbegrepen, wat eigenlijk een borrelplank ter grote van een behangtafel bleek te zijn, die we weg mochten spoelen met de nodige Pisco Sour. Eerlijk? Dit was al de moeite waard!

Onze gids daarentegen… Tja, wat zullen we ervan zeggen! Mooie vrouw om te zien, maar bij iedere vraag die we stelden, wist ze het eigenlijke antwoord niet óf het was een mega onsamenhangend verhaal. Ken je de film Slumdog Millionaire? Daar komt een scene in voor dat die gastjes opeens bedenken dat ze als gids aan de slag kunnen bij de Taj Mahal. Vervolgens hangen ze een verhaal op aan toeristen wat totaal niet klopt. Ik voelde me die toerist! En soms begon onze gids uit het niets een verhaal over iets wat totaal niet met de tour te maken had óf ze begon haar levensverhaal te vertellen. Heel bijzonder!

De twee mindere onderdelen van de tour waren zoutmijnen met de daarbij horende arbeidershuisjes gemaakt van zout én de Tres Marias. Het enige wat we over de zoutmijn leerden, was dat ze tot de jaren ’60 operationeel waren. De Tres Marias waren drie rotsen die door de wind dusdanig uitgesleten waren, waardoor er drie biddende Maria’s zichtbaar zouden moeten zijn. Niet heel boeiend en bij één was enkele jaren geleden de kop afgebroken door een toerist die er op geklommen was. Dus eigenlijk zijn het nog maar “Dos Marias”.

Bekende vulkaan

Als je bij het zien van de foto’s denkt “Hey… Bekende vulkaan!”; dat kan kloppen! De vulkaan die we al eerder in Bolivia bij Laguna Verde zagen (het groene meer), zien we nu vanaf de andere kant. Deze vulkaan ligt op de grens van Bolivia en Chili.

“Afscheidsdiner”

San Pedro de Atacama is ook het punt waar we afscheid nemen van Bart [e-38] Anita (nu echt!). Zij gaan nog een stukje Noord-Chili verkennen en richting Peru, terwijl wij richting het Zuiden gaan. Bedankt voor de hele fijne tijd… En we zien elkaar zeker in Nederland!