Even iets Ande(r)s… Cuenca en Cajas National Park

We zijn in het Andes-gebergte, specifiek in het plaatsje Cuenca. Toen we Puerto Lopez verlieten, hebben we een hele dag busritten gehad. In de ochtend van Puerto Lopez terug naar Gayaquil en in de middag van Gayaquil naar Cuenca. Met name de tweede rit werkelijk een prachtige rit door het Andes-gebergte, al hebben we er ook de nodige uren van geslapen. Van dertig meter onder water, naar 4.000 meter boven zeeniveau…

Cuenca

Cuenca is de op twee na grootste stad van Ecuador (Quito en Gayaquil zijn groter) en hier zijn nog veel koloniale invloeden zichtbaar. Het stadje straalt wel sfeer uit, maar toch ben ik er niet heel enthousiast van geworden. Ik denk dat het leuker is om hier rond het weekend te vertoeven. Maar helaas… Wij hebben drie doordeweekse dagen.

Bij het verkennen van de stad, valt ons op dat restaurantjes niet zo eenvoudig te vinden zijn. Het blijkt dat deze vaak “binnen” in de panden aan een soort van patio’s zijn gelegen. Hierdoor hebben de restaurantjes wel een intieme sfeer.

Waar we in Colombia naar ons idee “de echte Colombiaan” niet duidelijk hebben kunnen onderscheiden (in Colombia zijn veel verschillende invloeden in de mensen zichtbaar), is dat hier in het zuiden van Ecaudor al een stuk gemakkelijker. Sowieso hebben de mensen hier al een veel meer gemeenschappelijke uitstraling en daarnaast zien we met regelmaat mensen in traditionele kledij over straat lopen (met name vrouwen). Leuk om te zien!

Cajas National Park

Waar ik wel helemaal enthousiast van werd, was het Cajas National Park. Dit park ligt op zo’n uur met de bus rijden buiten de stad, eigenlijk weer op de weg terug naar Gayaquil. We hebben hier een hike gemaakt die in totaal ongeveer vijf tot zes uur zou duren (twee routes). Wij hebben ze binnen vijf uur afgerond, al waren we wel kapot aan het einde. Een goede training voor de Salkantay Trail die in september in Peru gaat komen (de Salkantay Trail is een alternatieve Inca Trail, die uiteindelijk eindigt bij Machu Pichu).

Waarom zo kapot aan het einde? Nou, de hele hike was op 3.600 tot 4.250 hoogtemeters. De top van het park ligt op 4.250 hoogtemeters. Met de route waarin deze top was gelegen, zijn we begonnen. De moeilijkheidsgraad was “hoog”. Maar… Beide hebben we de top bereikt. Daar werden we getrakteerd op echt een fantastisch uitzicht. Naar beneden bleek nog een grotere uitdaging dan naar boven, al hebben we zowel naar boven als naar beneden handen en voeten gebruikt. Als je de berg van een afstand ziet, geloof je ook niet direct dat deze eenvoudig “te voet” (dus zonder hulpmiddelen) te beklimmen is. Misschien daarom dat ik zowel mijn linker als mijn rechter voet een keer goed omgeslagen heb, al had Menno over de reden daarvan een andere mening…