Isla de Chiloé

Isla de Chiloé is het op één na grootste eiland van het continent. Tierra del Fugeo, ook wel bekend als “Vuurland”, is het grootste eiland van Zuid-Amerika. Qua oppervlakte is Isla de Chiloé vergelijkbaar met Corsica. Een belangrijke inkomstenbron op Isla de Chiloé is visserij en dan met name zalmteelt. In het dorpje Quemchi is dit goed zichtbaar, al zie je in andere plaatsen ook veel grote fuiken in zee liggen. De mensen van het vaste land van Chili vinden Chiloten maar domme en koppige mensen en gebruiken de term “Chiloot” dan ook om een dom en/of koppig persoon te omschrijven. De Chiloten daarentegen vinden de Chilenen van het vaste land juist weer arrogant. Benieuwd hoe wij het gaan ervaren.

Rondje over het eiland – de eerste dag

We maken met onze huurauto een rondje over het eiland. De eerste dag verkennen we het noorden en noordoosten van het eiland. We zien hier de zwarthalszwanen (nooit geweten dat deze bestonden) en rijden voor ons gevoel door het binnenland van Engeland of Schotland; veel kronkelende wegen door een glooiend landschap met veel groen om ons heen. Buiten de zwarthalszwanen en de mooie wegen, worden we niet heel enthousiast van het eiland. Het weer werkt echter ook niet echt mee (sinds lange tijd hebben we weer echt forse regen), wat uiteraard ook niet veel goed doet. Daarbij zijn enkele bezienswaardigheden gesloten, zoals een belangrijke en oude vuurtoren op een schiereiland en uiteinde van het eiland. Een lange rit voor niets, maar gelukkig zijn we niet de enige toeristen die dit niet wisten; kort na ons komen nog twee auto’s aan.

We rijden snel door naar Castro, de grootste stad van het eiland. Ons was al opgevallen dat vrijwel alle huizen en gebouwen gebouwd zijn van hout en/of zinken beplating en dat alles op palen gebouwd wordt. In Castro zijn ze ooit nog verder gegaan. Hier staan de “Palafitos”, op lange houten palen boven zee gebouwde woningen. Het water staat echter laag op dit moment, dus de palen staan als het ware op het droge. In de avond verschijnen we net te laat (de zon was al verder onder), dus de volgende ochtend zijn we hier nog snel een keer langs gereden. Op enkele originele en voor Castro gezichtsbepalende Palafitos na, wordt er weinig meer geïnvesteerd in de overige Palafitos in Castro. Jammer, want het is echt wel tof om te zien!

Voor wat betreft de bebouwing, zorgt de houten en/of zinken gevelbeplating wel voor een kleurrijk geheel. Gebouwen kom je in alle kleuren van de regenboog tegen. Soms ook het wat rommelig, maar het geeft ook mooie beelden. Vooral als de bebouwing tegen de hellingen van één van de vele baaitjes of inhammetjes is gebouwd.

Rondje over het eiland - de tweede dag

We beginnen de dag met een bezoek aan het Parque Nacional Chiloé. Het park blijkt echter niet heel bijzonder te zijn. We zien met name natuur die we zelfs in Nederland kennen. Een duinlandschap, een stuk met mos begroeid bos en wat natuurschoon rondom een meer.

We besluiten om de highlights uit onze reisgids eerst op Google op te zoeken, voordat we er heen rijden. We hebben al eerder gemerkt dat de schrijver van onze reisgids duidelijk een andere mening heeft dan ons, over dingen die “bijzonder zijn” óf “de moeite waard zijn om te bezoeken”. We skippen daarom de zuidelijke helft van het eiland.

We bezoeken in het dorp Aucar een kerkje op een los eilandje, die via een 600 meter lange houten brug vanaf het “vaste land” van het eiland bereikbaar is. Naast de kerk, staat er helemaal niets op het eilandje. De mythe van het kerkje is dat je het kerkje het beste slechts drie keer in je leven mag gebruiken; 1) bij de doop, 2) bij het huwelijk, en 3) voor de uitvaart. Optie 2 gaan we niet doen en optie 3 zie ik ook nog niet direct zitten… Dus ik ben maar voor optie 1 gegaan. Ben ik nadat ik mezelf heb uitgeschreven als katholiek alsnog opnieuw gedoopt! Dit kerkje is overigens één van de vele kerken op het eiland. Het gehele eiland kent 70 kerkjes, die allen volledig van hout of zinken beplating zijn. Er bestaat zelfs een heuse kerkenroute.

De laatste avond slapen we in Ancud, waar we op dag één ook al geweest waren. Als we gaan eten, balen we dat meerdere restaurants dicht zijn. Uiteindelijk komen we toch nog in een zeer sfeervol restaurantje terecht, waar we werkelijk een bizar lekker stuk zalm hebben gegeten. Toch niets lekkerder dan verse vis dicht bij de bron, als is het nog steeds gekweekte vis. Op de weg terug naar ons hotel, worden we nog getrakteerd op een prachtige zonsondergang.

Ieder mens…

… heeft wel één of meerdere tikken. Bij onze huurauto ben ik ook weer geconfronteerd met een tik die ik heb. Als je de auto met de centrale deurvergrendeling op slot zet, gaat de claxon af als je meer dan één keer op het knopje drukt. Gemiddeld ging de claxon bij het op slot zetten van de auto twee tot drie keer af. Oftewel; rustig aan Jasper… Eén keer op het knopje drukken is genoeg!