Paracas en Ica – into the desert!

Onze eerste stop na het verlaten van Lima is Paracas. Paracas is een kustplaats in de woestijn. Meer woestijn dan ik me vooraf had voorgesteld. Als je het dorp verlaat, zie je echt nog enkel zand. Wel een woestijn waar je gelukkig niet overal afval ziet liggen, zoals we dat ooit eerder in Egypte zagen.

In dit gebied komen veel aardbevingen voor. Schijnbaar is het wereldwijd gezien een gebied waar ongeveer de meeste seismologische activiteit wordt waargenomen. De reden hiervan is dat de Nazca-plaat langzaam onder de Zuid-Amerikaanse-plaat schuift. Op het moment dat wij er waren, is het er gelukkig rustig gebleven…

Reserva Nacional de Paracas

Met twee scooters zijn we op pad gegaan en hebben we direct na aankomst Reserva Nacional de Paracas verkend. Dit reservaat kan je zelf met een mountainbike of scooter verkennen, of onder begeleiding met een auto of buggy. We zijn blij dat we gekozen hebben voor de scooter, aangezien het écht héél erg hard waait (de naam Paracas betekent ook ‘sterke wind’). Met de mountainbike was de verkenning van het reservaat niet tof geweest! De verschillende uitzichtpunten en kliffen zijn prachtig en divers.

Islas Ballestas (of eigenlijk: Isla Blanca)

De ochtend erop hadden we een excursie naar Islas Ballestas geboekt. Om deze excursie staat Paracas met name bekend. Je treft hier zeeleeuwen (weer een ander soort dan we op de Galapagos hebben gezien), aalscholvers die prachtige duikvluchten maken in de zee, veel pelikanen, pinguïns en diverse andere soorten watervogels. In deze periode hangt er echter een heftige mist en blijkt de ochtend zelf de eilandengroep niet bereikbaar/gesloten te zijn. Als alternatief zijn we naar het nabij gelegen Isla Blanca gegaan, ook één van de beschermde eilanden omwille van de grote populatie dieren. Je treft hier dezelfde dieren, alleen in minder grote hoeveelheden. Op de terugweg zijn we nog wel getrakteerd op verschillende dolfijnen die hun kunsten vertoonden… Iets waar we totaal geen rekening mee hadden gehouden. Al bij al toch mooie plaatjes!

Op de heenweg hebben we overigens nog ‘Candelabro’ mogen bewonderen. Een tekening uitgezet op een heuvel nabij Paracas, die vanaf zee te zien is en vergelijkbaar is met de tekeningen die we later nog bij Nazca gaan zien. De werkelijke oorsprong is onbekend, maar volgens onze reisgids zijn ze ooit in de 19^e eeuw gemaakt. Er zijn echter ook theorieën dat ze mogelijk al 2.500 jaar oud zijn. Net als het oorspronkelijk jaartaal zijn ook het doel en/of de betekenis van de tekening een mysterie. De reden dat deze zo goed bewaard is gebleven, is dat het op deze plaats werkelijk nooit regent.

Laguna de Huacachina – een oase in de buurt van Ica

Deze oase in het begin van de woestijn, ligt net buiten de stad Ica. De oase is helaas vrijwel geheel omringd door gebouwen en er komen bizar veel toeristen naar toe. Is het echt mooi? Als je de zandduinen oploopt en omkijkt naar de oase, ziet het er wel leuk uit. Maar direct daar achter zie je ook al de contouren van de stad.

Wij zijn er heen gegaan om een toer met een buggy door de woestijn te maken. Zelf rijden zit er niet in, maar de gids kent de leuke stukken van de duinen en scheurt met de buggy over de steile hellingen. Onderweg maken we een aantal stops om te kunnen sandboarden. Iets waar ik erg naar uitkeek. Helaas hadden wij bij de verkeerde organisatie geboekt en hadden we boards waar we enkel mee op onze buik van de duinen konden “boarden”. Achteraf gezien denk ik wel dat echt boarden/skiën van de zandduinen niet heel spectaculair is en moet ik ook bekennen dat op je buik van die duinen afglijden eigenlijk ontzettend gaaf was… Mits je niet remt!

Wijnhuis Tacama

De tweede dag in Ica hebben we gespendeerd aan een bezoek aan wijnhuis Tacama. Dit wijnhuis ligt ongeveer tien kilometer buiten de stad Ica. De wijngaarden blijken de oudste van Zuid-Amerika te zijn en liggen tussen enerzijds de bergen en anderzijds de woestijn. Wijnhuizen en -gaarden had ik niet direct verwacht in deze omgeving.

We hebben eerst heerlijk geluncht in de tuin van het wijnhuis en daarna een rondleiding door de fabriek gehad. Uitleg gekregen over het proces van wijn en Pisco maken in de huidige tijd, maar ook over hoe dit vroeger ging. De rondleiding was niet heel informatief en interessant, maar gelukkig zat er ook een proeverij bij. Sowieso was het hele complex (de panden, de wijngaarden, de tuin etc.) een heerlijk rustige plek om te vertoeven. Als je ooit naar Ica/Huacachina gaat en je hebt tijd over… Overweeg dan zeker een middagje Tacama.