Pucón

Vanuit Santiago zijn we weer met een nachtbus verder gegaan. Wederom een prima rit, al kom je toch altijd een beetje duf aan in de ochtend. Dit keer stappen we uit in Pucón. Pucón ligt in de regio Sur Chico (het kleine Zuiden). Deze regio staat ook wel bekend als het Zwitserland van Chili.

Bij binnenkomst merken we al snel dat dit een populaire plaats is. Het wemelt er van de winkeltjes, restaurants, hotels, touroperators en ga zo maar door. Doorgaans niet de minste en daarom liegen de prijzen er ook niet om. Het blijkt een bestemming te zijn die zowel bij buitenlandse als Chileense toeristen populair is.

Duitse invloeden

Veel gebouwen doen Duits aan of zou je in de Alpen tegen kunnen komen. Al snel zien we ook de eerste Duitse vlaggen en Duitse namen voorbij komen, zoals Müller en Holzapfel. Bij sommige huizen wordt “Kuchen” verkocht en ook de adelaar spotten we her en der. De reden van dit alles; in het verleden zijn er nogal wat Duitsers neergestreken op het Zuid-Amerikaanse continent. Veel in Argentinië, maar ook in Brazilië en Chili.

Voor wat betreft Chili geldt dat 3% van de bevolking etnische Duitsers zijn en zelfs als minderheidsgroep aangeduid worden. Er zijn zowel vóór als na de Tweede Wereldoorlog Duitsers naar Chili getrokken, waardoor veel “Duitsers in Chili” inmiddels tot de tweede, derde of zelfs vierde generatie behoren. Hoe verder we naar het Zuiden gaan, hoe groter de Duitse invloeden schijnbaar worden.

Ons bezoek aan Pucón…

… staat met name in het teken van de natuur. Rondom Pucón is er nogal wat natuurschoon te vinden. Zo kan je er de vulkaan Villarica beklimmen. Dit is een actieve vulkaan, maar ondanks dat wel te beklimmen tot aan de top. De top ligt op 2.800 meter. We hebben al voor grotere uitdagingen gestaan, al schijnt het beklimmen van de vulkaan wel enkel voor “ervaren bergwandelaars” mogelijk te zijn.

Ben ik inmiddels “ervaren” genoeg? Het doet er eigenlijk niet zoveel toe. Bij het toeristenbureau hangt een stoplicht en deze staat op geel/oranje. Dit betekent dat je de vulkaan enkel tot halfweg mag beklimmen (maximaal tot 2.300 meter) en dat je niet verder richting de kraterrand mag. Dit mag enkel bij groen licht. Bij rood licht mag je überhaupt niet in de buurt van de vulkaan komen.

Er wordt dus teveel vulkanische activiteit waargenomen om naar de top te mogen. Helaas, want als de met sneeuw bedekte vulkaan niet gehuld is in mist, kan je ‘m vanuit de verre omgeving zien. Met het continu aanwezige rookpluimpje, is het werkelijk een plaatje! Voor deze uitdaging had ik (inmiddels) graag nog een keer een bergbeklimmersoutfitje aangedaan…

Parque Nacional Huerquehue

Met onze huurauto gaan we richting het Parque Nacional Huerquehue. Voor wat betreft de auto; dit keer geen spiksplinternieuwe flitsende Peugeot 308, maar een gare Suzuki Alto die rondom in de deuken en krassen zit. Desalniettemin brengt ie ons wel op al onze bestemmingen en verbazen we ons erover hoe deze het nog op de onverharde bergwegen doet!

Enfin, het park wat we willen bezoeken. De parkwachters in Chili staken nog steeds. Het Parque Nacional Huerquehue behoort ook tot de parken die gesloten is. We zitten inmiddels in een appgroep van Nederlanders die in Chili aan het reizen zijn (daar worden nog wel eens handige tips gemeld) en sommige parken blijken met een omweg toch te bezoeken zijn. Helaas voor ons, maar dit geldt niet voor Parque Nacional Huerquehue. Ondanks dat de parkwachters staken, stonden ze hier wel met drie man sterk de ingang te blokkeren. Een andere ingang (legaal of niet) kunnen we helaas niet vinden. Het tweede stukje natuurschoon in de buurt van Pucón wat we helaas moeten skippen…

Hebben we dan helemaal niets gezien?

Gelukkig wel! Zo zijn we onder andere naar Ojos de Caburgua geweest. Het plaatsje Caburgua zelf is niet heel bijzonder, maar het blauwe meer met de prachtige watervallen is werkelijk schitterend! Het zou zo als schilderij met lichtbak en het geluid van kletterend water erachter in een Chinees-Indisch restaurant kunnen hangen.

Ook bezoeken we nog één van de vele thermaalbaden die de omgeving rijk is. We bezoeken er één die beweert als enige enkel 100% aardwarmte te gebruiken voor het verwarmen van de baden.

Op de laatste dag brengen we een bezoek aan Reserva El Cañi. Hier kan je een hike maken van ongeveer 20 kilometer in een particulier herbebossingsgebied, wat beheert wordt door een stichting. De route is met name in het begin erg stijl bergopwaarts en voert grotendeels door bossen met prachtige planten en bomen, met op de achtergrond de geluiden van verschillende vogels. Onderweg treffen we midden op een looppad nog een grote harige en achtpotige vriend, waarvan we niet zeker weten of die nog leeft. Ik wilde dit nog wel met een stokje “uittesten”, maar Menno vond dit niet zo’n goed idee. Misschien vanwege mede mijn voorgeschiedenis met spinnen en het lot tarten? Op de top van Reserva El Cañi heb je een prachtig uitzicht over de omgeving en net een stukje voor de top, kan je nog een route lopen langs diverse bergmeertjes. Het was even geleden, maar heerlijk om weer een keer zo’n lange hike te doen.

Vogels met lange snavel

In het hele gebied zitten ook veel dieren, waaronder veel vogels. Ook in de tuin van ons hostel vinden we er veel en vrijwel iedere ochtend, worden we heerlijk gewekt door het geluid die deze beesten produceren. Al maakt die vogel met die lange snavel op de foto wel bijzonder veel en hard geluid… Het zou zo familie van me kunnen zijn!