Cochabamba en Parque Nacional Torotoro

Na nog enkele dagen in La Paz te hebben vertoefd, waar we onder andere nog een avondje met de achterburen Tijn [e-38] Sophie hebben gegeten, zijn we doorgegaan naar Cochabamba. Dit is de stad waar vriendinneke Daisy ruim 15 jaar geleden stage heeft gelopen. De weg vanuit La Paz naar Cochabamba is alleen al de moeite waard! We rijden door prachtige landschappen, variërend van lange wegen door de hoogvlaktes tot slingerwegen door de bergen. Cochabamba blijkt een stad met nogal wat tegenstrijdigheden. Aan de ene zijde wonen er veel arme mensen, maar tegelijkertijd is de stad naar ons idee ook veel hipper en verzorgder dan bijvoorbeeld La Paz (sowieso is er meer structuur). In de dag dat we er zijn, bezoeken we de hoogtepunten in het centrum en beklimmen we met 1.250 traptreden de Cerro de San Pedro, waar de 33 meter hoge Cristo de la Concordia staat (deze is 44 centimeter hoger dan het wereldwonder Cristo Redentor in Rio de Janeiro). De voornaamste reden voor ons bezoek aan Cochabamba, is Parque Nacional Torotoro. We hebben een tweedaagse trip geboekt, samen met (jawel, daar zijn ze weer!) Bart [e-38] Anita.

Dinosaurussporen

In de omgeving van het plaatsje Torotoro zijn nog zo’n 7.000 pootafdrukken van dinosaurussen te spotten. Op dag één spotten we sowieso de meest eenvoudig te vinden en beschermde pootafdrukken, van onder andere de brontosaurus, de tyrannosaurus rex en de velociraptor. Onze gids geeft aan dat als je er echt veel wilt zien, je minimaal een vier- of vijfdaagse toer moet boeken.

De sporen zijn hier nog zo goed zichtbaar, aangezien de voetafdrukken door cementatie van het zand(steen) goed bewaard zijn gebleven. De pootafdrukken liggen her en der verspreid in het gebied. De skeletten van de dinosaurussen blijken ook her en der verspreid gevonden te zijn. De reden hiervan is dat door de verschuiving van de tektonische platen, ook de skeletten en pootafdrukken verspreid zijn. Dit is ook de reden waarom sommige pootafdrukken op de gekste plekken en op de steilste hellingen te vinden zijn. Al bij al zéér leuk om een keer te zien!

Vergel

We zetten dag één voort met een wandeling naar en door een vallei. We hadden wat foto’s van het gebied gezien op Google, maar man man man… Wat een prachtig gebied blijkt dit te zijn! We blijken in het droge seizoen te zitten, want de rivier staat nagenoeg droog en slechts een enkele van de vele watervallen is nog actief. Dit doet gelukkig geen afbreuk aan het geheel!

Ciudad de Itas

Op dag twee starten we met een bezoek aan Ciudad de Itas. Wederom een prachtige omgeving, waar diverse uitgesleten rotsen een soort van grotten vormen. Verder zijn er in veel rotsen dieren te zien, al moet je bij sommige wel een heel creatief brein hebben. Andere zijn juist weer heel duidelijk zichtbaar, waaronder een enorme schildpad die ik beklommen heb. In de omgeving lopen ook diverse bergkonijnen, die een staart hebben die je kunt vergelijken met een eekhoorn. Helaas is het beestje lastig vast te leggen op foto.

Umajalanta

Na de lunch bezoeken we een grot. Ik verwachtte iets als de grotten die we vanuit de Ardennen kennen. In werkelijkheid bleek het ietsiepietsie uitdagender te zijn. Waar er in de Ardennen netjes trapjes, wandelpaden en verlichting in de grotten aangebracht is, is dat hier in Bolivia niet het geval. De enige verlichting is het lampje op onze helmen. De doorgangen blijken soms zo nauw dat we er al tijgerend zijwaarts doorheen moeten. In hoogte slechts enkele centimeters speling. Bart en ik hebben met onze bijna twee meter lengte ook dat nog als extra uitdaging. Verder was het abseilen, met touwen ook weer omhoog klimmen, naar beneden glijden en vooral niet te veel nadenken!

Het is maar goed dat we van te voren niet wisten wat ons te wachten stond. Zelf ben ik niet zo angstig aangelegd, maar of Menno dit gedaan zou hebben? Daarom ben ik echt megatrots op hem! Daar waar hij zo en nu dan zijn vraagtekens plaatste bij wat we weer moesten doen, heeft hij toch de hele route mee afgelegd en dingen gedaan die hij aan de voorkant nooit had verwacht te doen. Een grotbeleving zoals ik een grot nog nooit beleefd heb, maar die graag nog een keer zou overdoen!

En hiermee…

… zit ons bezoek aan het Parque Nacional Torotoro erop. Met een weemoedig gevoel, wat ik vaak aan het einde van een vakantie ervaar, verlaten we het gebied. Wat een mega gave, spannende, actieve, uitdagende en fantastische trip was dit! Gelukkig leggen we het grootste gedeelte van de terugweg nog met daglicht af, waardoor we nog kunnen nagenieten van de prachtige vergezichten. Terug aangekomen in Cochabamba, halen we nog net de nachtbus naar de hoofdstad Sucre, waar we nu verblijven. Met gelukkig Torotoro nog op mijn netvlies en in mijn geheugen gegrift! [e-1f60d]