Het eerste verslag uit Bolivia!

We arriveren in Bolivia per bus vanuit Peru. Dit was voor ons al een hele ervaring. Normaal arriveren we eigenlijk altijd per vliegtuig en is de douane op de luchthaven geregeld. Nu moesten we in Peru de bus uit, het douanekantoor in voor de uit-stempel, vervolgens te voet de grens oversteken, daarna in Bolivia het douanekantoor weer in voor de in-stempel, om tenslotte per bus weer de reis voort te zetten naar onze eerste bestemming.

Schipper mag ik overvaren

Voordat we op onze eerst bestemming La Paz aankomen, hebben we met de bus nog een overtocht per boot/pont moeten maken (een deel van het Titicaca-meer). Of ja… Boot/pont? Het is eigenlijk een soort van vlot, waarvan je überhaupt afvraagt of die de overkant haalt. Hierop ging de bus en de mensen in de bus gingen in een los bootje over. Een bijzondere ervaring…

La Paz

La Paz is niet de hoofdstad van Bolivia, maar hier is wel onder andere de regering gevestigd. Het wordt dus vaak onterecht gezien als de hoofdstad. De stad is hoog gelegen, op zo’n 3.600 hoogtemeters.

Onze Lonely Planet biedt een korte rondleiding door het historische centrum. We willen deze dan ook direct gaan lopen en komen op weg daarheen op een plein een groep mensen tegen. Dit blijkt een stadstoer te zijn die net start. We besluiten om aan te sluiten en leren direct iets over een enorm gebouw waar we net aan gepasseerd zijn, wat op een soort van fort lijkt, maar wat in werkelijk een gevangenis midden in de stad blijkt te zijn.

De gevangenis San Pedro…

…is nogal een dingetje! De gevangenis blijkt een soort van stad op zich zelf te zijn, waar je winkels, restaurantjes en luxe tegenkomt die je niet in een (Boliviaanse) gevangenis verwacht. Kom je hier uiteindelijk terecht en heb je geld? Dan kan je jezelf ook een “luxe” cel veroorloven. Zit je wat minder in het budget of heb je helemaal geen geld? Dan moet je het doen met de schraalste cellen die je met meerdere gevangenen moet delen. Overigens wonen er in de “luxere” cellen ook gewoon vrouwen en kinderen bij in. Vroeger was de gevangenis ook een toeristische trekpleister en kon je er als toerist ook een toer boeken of zelfs overnachten, maar dat is sinds enkele jaren verboden.

Verder bezoeken we de lokale markt en leren we wat over het leven van de markthandelaren én over de Aymara’s in het algemeen. De Aymara’s zijn de mensen die in West-Bolivia wonen. De vrouwen (deze heten ook wel Cholita’s) zijn vaak traditioneel gekleed, al blijkt de rok van oorsprong Spaans te zijn en de hoed Engels. Als de hoed recht staat, is de vrouw getrouwd. Een scheve hoed betekent vrijgezel en een hoed die naar achteren staat, betekent tegenwoordig een ingewikkelde relatiestatus (we hebben onze pet maar direct recht gezet). Verder vinden de Aymara-mannen vooral Cholita’s met brede rokken aantrekkelijk (betekent dat ze brede heupen hebben en goed kunnen baren) en stevige kuiten (betekent dat ze hard werken). Cholita’s vinden daarentegen vooral mannen aantrekkelijk met een vol zwart kapsel en een flinke buik… Menno en ik kunnen het dus wel vergeten bij de Cholita’s.

De heksenmarkt

Daarna brengen we een bezoekje aan de heksenmarkt. Hier kan je Lama-foetussen kopen die als offer gebruikt worden. Ze begraven deze bijvoorbeeld onder een nog te bouwen huis om zo moeder Aarde (Pacha Mama) tevreden te stellen. Bij een klein huis volstaat een Lama-foetus, bij een groot huis heb je toch wel een volwaardig doodgeboren lam nodig. Overigens blijken alle foetussen en doodgeboren lammeren een natuurlijke dood gestorven te zijn, voor ze op de markt aangeboden worden. Afhankelijk van de grootte, kosten dergelijke offers tussen de 40 en 800 Boliviana’s (zo’n zes tot 115 euro).

Plaza Murillo

De laatste stop is een stop op het centrale plein in La Paz (Plaza Murillo). Hier is onder andere de regering gevestigd en hier woont én werkt ook de president. Bolivia kent nogal een roerig verleden als het gaat om presidenten. In 200 jaar heeft het land 68 presidenten gekend. De meest belabberde financieel gezien, heeft ooit een stuk prachtig Amazone-gebied geruild met Brazilië. In ruil ervoor kreeg Bolivia een paard, maar die bleek niet zo goed tegen de hoogte kunnen en binnen enkele weken overleden te zijn. Het aftreden van de ene president bleek ook wat heftiger verlopen te zijn dan de andere. Bij één president zijn er zo’n heftige rellen geweest, waarvan in één pand op het plein nog steeds kogelgaten zichtbaar zijn.

Lekker eten in La Paz

We leren tijdens de stadstoer Bart en Anita kennen. Tijdens de stadstoer blijkt dat we ongeveer dezelfde tours willen boeken vanuit La Paz en we besluiten dan ook samen informatie in te gaan winnen. Maar daarvoor zijn we gaan lunchen bij Popular Cocina Bolviana. Je krijgt hier een fantastisch drie-gangen lunch voor nog geen € 12,-- per persoon, inclusief een drankje!

Maar het echte culinaire genieten begint pas in de avond. Menno en ik hadden al gereserveerd bij Gustu, maar uiteindelijk zijn we ook hier met z’n vieren wezen eten. Gustu is gestart door Claus Meyer, het brein achter restaurant Noma in Denemarken. Dit restaurant is heel lang het beste restaurant van de wereld geweest. In Gustu worden leerling koks opgeleid en inmiddels hebben hiervan ook al de eerste hun eigen succesvolle restaurant opgericht (onder andere hier in La Paz). Bij Gustu hebben we dan ook fantastisch gegeten, tegen een prijs… Het mag in Europa niet eens een naam hebben. De topper van de avond; ceviche van alligator!